Mijn vader René Gort was onderwijzer aan de Juliana van Stolbergschool, eerst in Bakkum en later in Castricum. Officieel gaf hij Engels en tekenen, maar hij viel ook vaak in bij andere vakken. Hij woonde in Castricum met zijn vrouw Marianne en hun drie dochters: mijn zussen Monique en Irma, en ik.

Tekenen en schilderen waren mijn vaders grootste hobby’s. Inspiratie voor zijn kunst kwam overal vandaan: van prachtige natuur in Frankrijk, Italië, Friesland en Groningen tot de stokrozen bij de schuur in de achtertuin. Vooral de omgeving rondom Castricum gaf hem eindeloos veel ideeën. Elk weekend trok hij op de fiets de duinen in, met allerlei uitvindingen op zak. Zo had hij een opvouwbare ezel op zijn bagagedrager en een transistorradio aan het stuur, die hij had bevestigd met met broekspijpklemmen en postelastiek.

Ook binnenshuis werd veel geschilderd. Het huis rook altijd naar oplosmiddel, maar het grootste deel van het materiaal was te vinden in de slaapkamer die mijn vader als atelier had opgeëist. Daar was het altijd chaos, maar mijn moeder mocht absoluut niets opruimen; mijn vader wist precies waar alles lag.

In mijn herinnering had bijna elk schilderij zijn eigen lijdensweg. Er kwamen vaak allerlei krachttermen uit de schilderkamer. Soms dreigde hij een kunstwerk weg te gooien en konden wij het maar net op tijd redden. Vaak konden wij het pijnpunt aanwijzen: dat stuk zou wat lichter moeten, die kleur juist wat donkerder… Dan kalmeerde hij, ging weer zitten en maakte het af. Natuurlijk gebeurde het ook vaak
genoeg dat wij ons met z’n allen bemoeiden met een schilderij en dat mijn vader ons “advies”  totaal negeerde. Hij wist precies hoe het eruit moest komen te zien en hij had altijd gelijk.

In eerste instantie maakte mijn vader alleen pentekeningen. Met een Rotringpen en eindeloos geduld bouwde hij prachtige beelden op uit oneindig veel kleine streepjes. Later begon hij heel voorzichtig en zelfs een beetje verlegen te experimenteren met kleur. In het begin was dat niet makkelijk, maar uiteindelijk werden ook die werken prachtig. Uiteindelijk probeerde en combineerde hij allerlei verschillende kunsttechnieken: van de pentekeningen tot aquarellen en olieverf, maar ook geglazuurde tegels, houtsnijwerk, standbeeldjes van keramiek en zelfs ivoor, en nog veel meer.

De kunst van mijn vader is nooit wereldberoemd geworden, maar is op haar eigen manier wel de wereld over gegaan. In 1975 viel de tekening die hij tijdens een campeervakantie maakte van de kerktoren van Lugano zo in de smaak dat drie of vier campinggenoten ook om een exemplaar vroegen. Minstens één ervan hangt na al die jaren nog altijd aan een muur in Italië. In 1991 illustreerde hij Kees Duinker’s boek ‘Onbekommerd’, over de wandelingen van Jac. P. Thijsse en in 1993 en 1995 maakte hij tekeningen voor de jaarkalenders van het Hof van Kijk-Uit. Zo kwam mijn vaders werk in veel Castricumse huizen terecht. Ook schilderde hij soms in opdracht, bijvoorbeeld het huis van de heer Zwetsloot en het huis van de eigenaar van Wastora. Voor mij maakte hij twee prachtige schilderijen voor in de slaapkamers van onze kinderen, voor mijn zus een schilderij van haar IJslanders. Zijn kleindochter kreeg als kleuter een houten tafeltje met alle personages uit Platvoetje, dat nog altijd in haar oude slaapkamer staat.

Voor onze familie zijn mijn vaders kunstwerken tegelijk vanzelfsprekend en ontzettend bijzonder. Ze hangen bij ons allemaal aan de muur. Zelfs toen zijn kleinkinderen tijd doorbrachten in Engeland en Australië werd ruimte in de koffer gemaakt voor een klein schilderij, want een huis zonder opa’s kunst is niet voor te stellen. Nog geen maand geleden is zijn tekening van boerderij Zeezicht met trots opgehangen aan de keukenmuur van zijn kleindochter in Oegstgeest.

Nu hangt het grootste deel van de collectie hier, in de gangen van het Willibrordus. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het even moeilijk had toen we na het ophangen terug naar huis gingen. Het voelde bijna alsof ik ze achterliet, helemaal alleen in dat grote onbekende gebouw. Toch ben ik ontzettend blij en trots om ze met iedereen te delen. Ik hoop dat je kunt zien wat ze zo bijzonder maakt.

Karin Gort

Geschreven door dochter Karin Gort en kleindochter Sanne te Riele, namens de familie Gort.